Gemis blijft me stalken,
duikt vaak op
als ik haar het minst verwacht,
slaat een hoekje om
en ineens pal in mij.

Dan val ik stil,
staar ik naar Gemis,
kijk ik in die diepe leegte,
die Gemis zo heel graag is.

Niet te lang,
neem ik me telkens voor.
Even maar.

Maar even duurt soms een hele dag.

(Vrij naar Geert De Kockere)

Voor mijn vader gestorven vandaag 7 jaar geleden.
Voor Tas die hem zo graag zag. Toen waren er nog zijn schouders om tranen in te verbergen. Toen waren er nog zijn armen om troost in te vinden.

Nele – geschreven 1 jaar, 10 maanden en 17 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015.