De zomer is voorbij gevlogen, met dingen die we vroeger samen met Tas deden en nieuwe dingen. Het was een mooie zomer, eentje helemaal op ons drietjes gericht met heel wat uitstapjes. De kinderen zijn rustiger geworden, stil tevreden, ze dragen hun lot zo schoon. En ook al komt er nog veel een zweem van angst en van verdriet boven hangen, ik merk dat ze vertrouwen krijgen in hun toekomst.

Ikzelf ben wat stugger, misschien omdat ik ouder ben. Ik dacht bijna elke dag: wat zou hij hiervan gevonden hebben? Hoe trots zou hij nu zijn op zijn kinderen? Vaak miste ik een hand in mijn hand, een glimlach die beantwoord werd, een lijf tegen mijn lijf.

Ondertussen zijn we weer gestart. Wij alledrie. Ik op het werk en zij op school. Ook daar zie ik hun enthousiasme. Vandaag vertelden ze dat ze eigenlijk wel graag naar school gaan. Louise is zo blij dat ze eindelijk zal leren lezen en schrijven. Tuur is blij met zijn nieuwe vrienden en overwint dagelijks zijn kleine angsten. Trots, trots ben ik… een trots die ik alleen draag.

Maar ik recht mijn rug en neem een stukje van het vertrouwen van mijn kinderen met me mee.

Deze zomer voelde ik ook moed. Die moed werd me geschonken door vrienden en momenten. Soms op een vreemde manier. Zo ging ik op het einde van de zomervakantie naar een begrafenis. Een mooie dienst waar drie dochters afscheid namen van hun vader. Drie voelende dochters die elk op hun manier me sleutels aanreiken om verder te gaan. Daar dicht bij die oven waar hij tot as weerkeerde voelde ik zoveel warmte.

En dus recht ik mijn rug en neem een stukje van die moed van mijn vrienden met me mee.

Ik hoop dat het voldoende is om de volgende zware week door te komen.

Nele – geschreven 1 jaar, 11 maanden en 25 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015