Vandaag voelde ik frustratie, meer dan andere dagen. En omdat onlangs iemand me zei dat ik iets moest doen met die frustratie, ging ik aan de slag. En ik schreef een brief. Een brief die ik vandaag mailde.

Misschien niet zo een goed idee om hem ook hier te publiceren, ik volg zoals zo vaak gewoon mijn buik. Wie weet gebeurt er ooit op een dag iets goeds mee. Dus ik laat jullie meelezen.

Beste Filip Watteeuw,
Schepen van mobiliteit Gent 

Hoewel ik in Merelbeke woon, ligt Gent me nauw aan het hart. Dus laat ik vooral starten met te melden dat ik fan ben van uw beleid en in het bijzonder wat je deed en doet voor de voetgangers en fietsers in Gent.

 Ik schrijf echter naar aanleiding van iets heel anders. Net iets meer dan 2 jaar geleden, om precies te zijn, op 8 september 2015 veranderde mijn leven (en dat van mijn gezin) drastisch. Misschien herinnert u zich die tijd.  Het weekend ervoor, op 5 en 6 september 2015 werd de trambrug in Zwijnaarde eindelijk geplaatst. Het laatste stuk over de r4.

Om dit te doen werden er op de R4 wegversperringen geplaatst. Die bewuste middag, 8 september reed mijn man naar zijn werk in de Ikea. Vanuit Merelbeke de meest logische route. Mijn man, al heel zijn leven een motorrijder, reed ook die dag met zijn moto. Hij reed zoals het parket achteraf ook  bevestigde 70 à 80 km per uur. Er stonden borden met een snelheidsbeperking van 70 km. Hij raakte met zijn kofferbak helaas een paal, en toen nog één en nog één. Hij moet met alle macht geprobeerd hebben controle te krijgen over zijn motor. Uit het onderzoek bleek dat er remsporen gevonden zijn, blokremmen is voor een motor niet gemakkelijk. Zeker niet als je de controle kwijt bent. Rechts reden er wagens, links was de vaart. Ik heb van mijn man geleerd dat je moet kijken naar het gat, naar daar waar je naartoe kan. Maar hij kon geen kant uit. Hijzelf vloog op de stilstaande (onbemande) signalisatiewagen. Zijn motor vloog enkele meters naar links en vatte onmiddellijk brand. Mijn man was op slag dood. Sinds die dag overleven ik en de kinderen. Het blijft een moeilijk te plaatsen gegeven en het verdriet, de rauwe pijn en het gemis blijven enorm. Ik had nadien contact met het gerecht, de verzekering en de politie. Iedereen die die dag opgeroepen was om te gaan kijken, was ontdaan en zal enkele nachten niet geslapen hebben. (Wij hebben nog steeds slapeloze nachten.)

Het parket onderzocht de situatie en constateerde dat de signalisatie niet stond zoals op het inplanningsplan stond. Zo stonden er borden met snelheidsbeperking 70 km in plaats van die van 50 km. Zo stond er een bord te weinig met aanduiding van een wegversmalling. De signalisatiefirma getuigde dat borden onderhevig zijn aan weersomstandigheden en diefstal. Maar hoe bovenstaande situatie kan gebeuren daardoor, geen idee. Justitie onderzocht de zaak en concludeerde dat er geen oorzakelijk verband was tussen het ongeval van mijn man en de foutieve signalisatie. Dit laatste was een harde dobber, maar ik kan er nog inkomen.

Waar ik het echter wel moeilijk mee heb, en helemaal niet versta is het volgende:
1.       Er wordt een fout door de signalisatiefirma ( XXX) vastgesteld door justitie.
2.       De signalisatiefirma wordt niet vervolgd, krijgt geen boete.
3.       De kosten aan de signalisaties (de palen, de signalisatiewagen en de stalling van de motor die langer duurde aangezien de signalisatiefirma deze niet vrij gaf) worden aan ons (de nabestaanden) aangerekend.

Ik hoorde achteraf dat dit normaal is aangezien de overheid (laat ik dit voor het gemak even u noemen)  de werkgever is van de werken. Blijkbaar bent u dan ook de enige die hier iets mee kan doen. Als u deze signalisatiefirma geen opdrachten meer geeft of toch ten minste een boete, een aanmaning of iets … dan zou het onrecht iets minder zijn in mijn ogen.

Hopelijk begrijpt u mijn frustratie. Ik ben een burger die belastingen betaald, als ik een parkeerticket niet betaal, dan krijg ik een boete, … Maar als zo een firma gewoon maar wat plaatst dan krijgen die altijd gelijk, zelfs als een fout aangetoond wordt door justitie.

Waarom ik u nu net vandaag deze brief schrijf? Wel ik reed met de fiets (wat ik dagelijks doe) naar Gent. Er zijn werken op de brug van Merelbeke naar Zwijnaarde (Della Faillelaan). Elke dag staat de signalisatie daar anders. Dus elke dag is het goed uitkijken hoe je best als fietser rijdt.(Als automobilist ook trouwens.) De plek waar de fietsers moeten rijden is slecht aangeduid en heel smal gemaakt, waardoor een paal raken vast af en toe gebeurd. Vandaag stond er tot mijn opperste verbazing een streep (met plakband) door het bord van de fietsers. Je mag als fietser daar dus niet rijden. Even nadenken, de kortste omweg is via de Hundelgemsesteenweg naar Gent, een omweg van ongeveer 10 tot 15 km, afhankelijk waar je moet zijn. Voor een fietser geen kleine omweg. Nergens op voorhand werd dit aangeduid, nergens las ik daar enige communicatie over. Ik vermoed dat hier niet over nagedacht wordt en dat dit gewoon gebeurd.  Ik zag iedereen erdoor rijden, en dacht aan de vele jonge fietsers die ’s morgens ongetwijfeld gepasseerd waren. Ikzelf reed er ook door. Anders verloor ik minstens een half uur op mijn werk. ’s Avonds in omgekeerde weg was de situatie nog erger. Ik zag zelfs tot mijn verbazing signalisatie op de weg liggen, waardoor auto’s moeten uitwijken. Ik trok foto’s van deze situatie (die ik u in bijlage graag meezend). Toen ik op zoek ging naar het bord met wie de verantwoordelijk is van deze signalisatie kon ik dit niet vinden.

Ik vind het mijn burgerplicht u dit te melden en vraag u dringend hiermee aan de slag te gaan. Ik snap uiteraard dat er soms werken aan de openbare weg nodig zijn. Ik vraag echter met aandrang dat dit in alle gevallen op een zo veilig mogelijke manier kan gebeuren voor alle weggebruikers. Misschien kunnen zo ongevallen in de toekomst vermeden worden, en zijn onze slapeloze nachten misschien toch nog iets waard.

Graag geef ik u nog het dossiernummer mee van het onderzoek naar het ongeval waarbij mijn man het leven liet. XXX pv nummer XXX. Op die manier kan u het nog eens nalezen.

Met vriendelijke groeten,
Nele Decoodt

Nele – geschreven 2 jaar en 24 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015