Klinkt hard hé: de doden herdenken. Durven we het nog? Voor mij klinkt het niet hard. Doden herdenken, dat doe ik elke dag. Dood, dood, dood, … ik kan het nog steeds van de daken schreeuwen. Hij is dood!! Maar ik voel dat mensen dan bang worden, alsof ik hen iets wil aandoen. Alsof ik een vloek uitspreek.

Deze week hadden de 2 juffen van mijn kinderen beloofd om iets te doen rond de dood. Om een verhaal voor te lezen, om het over een dode papa te hebben. In beide klassen is het uiteindelijk niet aan bod gekomen. Zonder uitleg, zomaar is de intentie verdwenen. Mijn kinderen snappen er niets van. Terwijl ze niets liever willen. Praten over hun papa, luisteren naar verhalen over hem, praten over de dood.

Ze hebben het al goed geleerd. Ze kunnen het tegen iedereen zeggen: wel honderden keren. Dood, dood, dood, … mijn papa is dood. En ja, we leren dat hier. Want praten over dood moet je leren. Net zoals je de tafels leert of ‘ik’ leert schrijven. Maar mama, waarom doet de juf dat dan niet. Ik kan alleen maar gissen en zeg hen. Ik denk dat ze niet durven. Misschien omdat ze bang zijn dat je dan verdrietig wordt. En dan krijg ik het volgende antwoord: ‘Maar ik ben al verdrietig. Ik ben altijd een beetje verdrietig. Ik wordt juist blij als iemand over papa babbelt.’ Natuurlijk bestaat ook de kans dat er eentje in tranen uitbarst. En dan? Mag dat dan niet?

En zo verandert de herfstvakantie in een tijd om Halloween te vieren in plaats van een moment om de doden te herdenken.

De klok heb ik teruggedraaid, terwijl de tijd nog stil staat. Buiten is het snel donker en de koude nestelt zich in onze botten. We zullen Halloween vieren, maar plannen ook dat andere … Want de herfstvakantie kondigt die zware donkere tijd aan die we weer door moeten komen. En dat lukt alleen als we ook tijd nemen om aan hen die we zo hard missen te denken.

En dus plannen we dinsdag ons knutselmoment om voor iedereen die we graag zien, maar niet meer echt kunnen zien iets moois te maken. Meer hoeft dat niet te zijn. Ik zou denken dat iedereen dit kan.

(Tekening van Anthe – te bewonderen in onze boekenkast)

Nele – geschreven 2 jaar, 1 maand en 21 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015.