Druk, druk, druk, … vreemd het leven neemt het dan toch weer over. Werken, kinderen voeren en halen, een huis onderhouden. En dan volgt de storm in mijn hoofd. Banale zaken nemen te veel plek in, en ik kan ze even niet meer plaatsen. Hier draaide het leven toch niet om! Kleine uitdagingen die ik niet au serieus kan nemen. Het stormt en ik word overspoeld. Tijd voor pauze. Al is het maar een dagje, al is het maar een avond. Pauze om mijn wortels terug grip te laten vinden zodat ik niet wegspoel. Dingen terug op zijn plek krijgen.

En dan helpt schrijven, tranen die langzaam veranderen in woorden. Dierbare woorden.

En er was nog iets dat hielp om terug grip te krijgen. Want toen was er die man. De afspraken waren duidelijk. Ik hoef geen relatie, ik hoef geen gevoelens, ik wil gewoon even leven. Vrouw zijn in alle facetten van het woord. En hij wou me dat geven, gewoon een enkele avond. Hij kent mijn verhaal, mijn verdriet, mijn angsten, maar ook mijn behoeften en mijn schreeuwende huidhonger. Tas was bij ons, de hele avond lang. De eerste keer. Ze komen nog zo vaak voor, de eerste keren. Mezelf heruitvinden, uitzoeken wie ik ben. En daar tijd voor nemen.

Als ik de keuze had dan duwde ik niet op pauze, maar op rewind. Ik probeerde die knop al eindeloze keren, maar hij is stuk. En dan neemt de storm me mee, en drijf ik verder weg dan ik wil. De pauze-knop is rustiger.

Ik vond in deze pauze weer een puzzelstukje van mezelf. Een belangrijk puzzelstukje waar het woordje ‘vrouw’ op staat.  Het mag er zijn dat puzzelstukje, net zoals de stukjes waar ‘voor altijd vrouw van Tas’ op staat en het stukje ‘moeder’.

En wie weet, vind ik er nog wel, van die verloren puzzelstukjes. Ik neem me alvast voor om af en toe op pauze te drukken zodat ik tijd krijg om ze te zoeken en te vinden.

Nele – geschreven 2 jaar, 2 maanden en 25 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015