Grijze lucht met zwarte wolken vol witte sneeuw.
Een wereld in grijstinten.
Onverwacht afscheid, kroop dan toch onder mijn vel.
Van ver verwijderd naar plots heel dichtbij.
Verloren gewaande herinneringen maken bizarre sprongen in mijn hoofd.
Overal betekenissen die zonder jou eigenlijk niets betekenen.
Vroeger had de wereld meer kleur, die van ons een tijdje heel erg groen.
Samenwonend deelden we dromen van een toekomst die nooit kwam.
Hoe kan ik uitleggen dat wat ik slechts kan stamelen tegen mezelf.
Afscheid nemen went nooit!
Sneeuwvlokken die smelten voor ze de grond raken… een regen van zinloosheid.
Voor Carolien Van Hoecke, omdat ik je graag zag maar dat te weinig liet weten.
18 maart 1976 – 2 december 2017
overspoeld worden 
Mooi lieve Nele, zeer mooi bedankt. Ik kende je blog niet en heb dus ook wat naar de andere berichten gekeken. Je woorden : ‘ Dood, dood, dood, … ik kan het nog steeds van de daken schreeuwen. Hij is dood!! Maar ik voel dat mensen dan bang worden, alsof ik hen iets wil aandoen. Alsof ik een vloek uitspreek.’ voelen nu zo reëel aan voor mij.
Ik wens je – ondanks alle verdriet dat je nog steeds moet dragen en verwerken – het allerbeste.
Veel liefs van de mama van Carolien
LikeLike
Beste mama van Carolien, Beste Chris,
Carolien leesde af en toe mijn blog.
En dan liet ze soms iets weten.
Ik wou haar graag eren met deze blogpost.
Veel sterkte,
Ik zag haar echt graag
Nele
LikeLike