De eerste maanden van het schooljaar lopen op hun einde. De herfstvakantie staat eindelijk voor de deur. De eerste rapporten, de eerste oudercontacten, … ze zijn weer voorbij. Confronterende  momenten waarop ik voel hoe alleen ik ben in het opvoeden van onze kinderen.

Toen ik net mama werd, dacht ik nog – behoorlijk naïef en zelfs een tikkeltje hautain – opvoeden … piece of cake. Wat lach ik mezelf daar nu vaak om uit.  Ik mis Tas in elke stap, in elke beslissing, want opvoeden vind ik vandaag de moeilijkste taak die er is.

Eén van de grootste uitdagingen vind ik de voortdurende tweestrijd tussen zorg dragen voor en weerbaar maken van mijn kinderen die vaak tekenen van gekwetstheid laten zien. Balanceren tussen samen een nestgevoel cultiveren en hen net dat duwtje in de rug te geven om uit te vliegen en hun eigen dingen te ontdekken. De balans slaat soms naar de ene en soms naar de andere kant over.

Ik heb geen idee of het van deze of gene tijd is, maar ik vind onze samenleving vaak zo hard. Ook voor mijn kinderen. Ze moeten zo vaak vechten om hun plaats te vinden, om recht te blijven staan. Ze missen vaak de skills om met die hardheid om te gaan. Dan probeer ik ze weerbaarder te maken, en ga op zoek naar tips en tricks om hen daarin te helpen. Als de balans teveel daarin overslaat dan word ik weer overspoeld door verdriet en wil ik onze samenleving milder maken. Het is sowieso al moeilijk dat samen leven.

Als ik het over dat laatste heb, dan voel ik vaak weerstand. Hoezo de samenleving veranderen? Maar Nele, dat is vechten tegen de bierkaai, is vaak het antwoord. Gek! In mijn professionele loopbaan werkte ik altijd al voor organisaties die de samenleving willen veranderen. Daar mag het wel! En daar beweegt ook echt van alles. Neem nu in mijn huidige job, daar staat duurzaamheid voorop. Ik geloof ook echt dat we met z’n allen daar stappen in gezet hebben. De overgrote meerderheid is mee met het verhaal en ik bekijk vandaag bv glimlachend hoe je Oxfam producten kan vinden in de Colruyt. Was dat vroeger niet enkel voor de geitenwollensokkers?

Of toen we vorige week gingen stemmen? Iedereen die ik hoorde, stemde toch op een partij omdat die een visie had. Omdat die ‘iets’ in de samenleving wil veranderen. Dus daar mag het ook!

Misschien moet ik dat doen? Een partij van de mildheid oprichten of een vereniging. Zou ik er dan wel in mogen geloven?

Of sta ik hierin toch alleen? Is het omdat Tuur, Louise en ikzelf zo geraakt zijn in de kern van ons bestaan dat we onze weerbaarheid kwijt zijn en de dingen té snel als ‘hard’ beschouwen?

Straks is het 11 november. 100 jaar geleden dat de wapenstilstand getekend werd. Toen was dat belangrijk. We hebben die harde oorlog herdacht en we dachten zelfs even nooit meer… We kregen er een feestdag voor. Vandaag kozen onze ministers voor de aankoop van 34 gevechtsvliegtuigen.

Dan toch maar weer voor weerbaarheid kiezen?

Nele – geschreven 3 jaar, 1 maand en 17 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015.