Het gaat mis deze kerst, mijn excuses voor de flauwe woordspeling.

Het voelt toch echt mis aan. Kerst is sinds Tas er niet meer is, per definitie een moeilijke periode. Ik ben ondertussen vertrouwd met de vloed en eb van gemis, maar gewoon wordt het niet, nooit. Het verdriet zindert altijd ergens rond, maar vandaag voelt het schrijnender aan.

Ik link het ook aan wat er in ons land gebeurt. Het ontslag van de regering, zojuist aanvaard, is voor mij een teken van de steeds groeiende polarisering. Ik heb niets tegen verschillende politieke meningen, dat lijkt me democratie, maar … standpunten en meningen worden alsmaar belangrijker dan dialoog. Tuur leerde onlangs nog over de verkiezingen en daarbij vertelde ik dat het wijze mannen en vrouwen zijn die gekozen worden, over de partijgrenzen heen dienen ze het algemeen belang. In dialoog gaan lijkt me een eigenschap van wijsheid. In mijn beleving gaat het daar mis.

Waar ik nog meer van wakker lig is hoe de vluchtelingen- en migratiediscussie verwart wordt met hoe wij ons gedragen ten opzichte van de mensen zelf. Dat er, hopelijk wereldwijd een oplossing moet gezocht worden voor deze problematiek lijkt me evident. En dat één ieder daar een andere mening over heeft, kan voor mij wel. (Mijn mening is daarin ook heel erg uitgesproken.) Maar het voedt op de één of andere manier ook een angst naar de mensen die in die situatie zitten. In plaats van te luisteren naar mensen zie en voel ik hoe poorten en deuren gesloten worden, hoe mensen in hokjes geduwd worden. Terwijl … zij maken toch het beleid niet? Zolang er geen afdoende oplossingen gevonden zijn voor droogtes, overstromingen en andere klimaatproblematieken. Zolang er geen blijvende oplossingen voor conflictgebieden komen. Zolang er geweld en onrecht bestaat zullen mensen op zoek gaan naar betere omstandigheden voor zichzelf en hun kinderen.

Iemand die ik ken komt uit Nigeria. Ze vluchtte voor de vele ontvoeringen van kinderen en de opstoten van extreem geweld. Ze wou haar drie kinderen niet laten opgroeien in angst. Wie met haar praat en naar haar luistert, verstaat haar verhaal en zou niets anders gedaan hebben. Ik in ieder geval ook niet. Toch blijven voor haar vaak de deuren en poorten gesloten. Het is maar een voorbeeldje van hoe het misgaat in mijn ogen.

Maar toen was er mijn kleine Louise. Iemand had me aangesproken en we hadden het gehad over de kerstvakantie, en hoe een moeilijke vakantie ik dit vind. Hoe negatief ik dan alles zie. Eenmaal alleen vroeg ze me ernaar? Waarom vind je het mis? Ik vertelde dat ik met Kerst en Nieuw papa extra mis, en dat ik het daarom niet fijn vind. Ze keek me aan en zei ‘maar mama, daarom vind ik dit de leukste vakantie, omdat we dan papa nog meer mogen missen.’

Ik stond perplex. Ik moet zo ver niet zoeken naar wijsheid. En zolang er wijsheid is, is er hoop dat sommige dingen uiteindelijk goed komen. Ik wens jullie een fijne kerst, vol boeiende dialogen en met veel plaats voor gemis. En daar is niets mis mee.

Nele – geschreven 3 jaar, 3 maanden en 13 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015.