Ik heb nog een papieren agenda, beetje oubollig. Ik hou van het papier en de lege bladzijden. Het kinderlijk plezier van voorzichtig de eerste afspraken noteren. Geen voorgeprogrammeerde data voor mij, en dus mis of vergis ik me wel eens. Maar belangrijke dagen voel ik in mijn buik. Gisteren was zo eentje, een oude datum van oud verlies, nog steeds springlevend in mijn ziel.

30 jaar geleden was het, in onze kern geraakt toen ze op haar verjaardag het leven vaarwel zei en ons achter liet. Mijn geheugen laat me wel eens in de steek, mijn gevoelens niet. Melancholie en stil verdriet om haar, mijn moeder. Verdriet om afscheid, dit zal ik blijven voelen tot ik zelf deze wereld verlaat. En deze gedachte biedt wonderwel troost. Gisteren was een dag met oude en nieuwere vrienden, met  bubbels en stille verjaardagwensen voor mijn moeder in mijn hoofd. Het is een gepast gevoel bij de start van dit jaar. En er op drinken bijna evident.

Ik maak eigenlijk nooit goede voornemens bij het begin van het jaar. En toch voelt het alsof 2019 potentie in zich draagt. Mijn agenda is opmerkelijk leeg dit jaar. Een bewuste keuze. Ik ga het nieuwe jaar in zonder job, zonder al te veel concrete plannen. Ik krijg er  energie van en voel de eindeloze mogelijkheden. Het is alsof de nieuwjaarsbrieven van de kinderen voor het eerst ‘zin’ hebben. Alsof pijn en zingeving voor het eerst hand in hand mogen lopen en langzaam in elkaar overvloeien.

Ik ken ze niet meer mijn dromen, maar ik geef mezelf tijd om ze tegen te komen. Voorrang geven aan dat wat ik echt belangrijk vind. Vriendschappen en koffie drinken. Huilen en vertellen. Luisteren en lachen. Inspiratie opdoen en experimenteren. Kussen en voelen dat er nog zoveel graag te zien valt. Dat zijn de dingen die ik in 2019 wil doen.

Dat lijkt me verdacht veel op goede voornemens.
Daar drink ik op, santé!

‘Ze vertelde dat ze over de rivier wou springen zonder schoenen aan. Ze sprong zonder te kijken en tuimelde in de Seine. Het water was ijskoud, ze was nadien een maand verkouden, maar ze zei dat ze het zo weer zou doen.
Een dronk op elk mens met een droom, hoe dwaas ze ook zijn.
Een dronk op elk hart vol pijn, de puinhoop die we ervan maken.
Ze legde dat gevoel vast. Een lucht zonder einde, een zonsondergang in een lijst.
Een dronk op elke mens met een droom, hoe dwaas ze ook zijn.
Een dronk op elk hart vol pijn, de puinhoop die we ervan maken.
Ze zei me: een beetje dwaasheid moet er zijn, zodat we nieuwe kleuren gaan zien.
Wie weet waar het ons zal leiden
Daarom hebben ze ons nodig. Lang leve de rebellen, als cirkels in het stille water.
Laten we drinken op de gek met een droom, hoe dwaas ze misschien ook zijn.
Laten we drinken op elk hart dat breekt en de puinhoop die we ervan maken.
Lachend zei ze dat ze het zo weer zou doen.’

Uit La La Land (2016)