lach. noem. vergeet me niet. Zo staat het op je graf, zo doen we elke dag. Het lachen gaat het moeilijkste, maar ik probeer het wel. Verhalen over je vertellen en aan je denken … dat doen we voortdurend. Vandaag is het jouw verjaardag, je zou 47 geworden zijn. En ik zou je grappend wijzen op het feit dat dat al dicht bij de vijftig komt, en dat je dus al oud aan het worden bent. Alleen … oud wordt je niet echt meer. Er staan te veel woorden ‘zou’ in mijn zinnen.

Je zou uitslapen en ik zou, samen met de kinderen, voor ontbijt zorgen. En de kinderen zouden het ontbijt op bed brengen. Dat vond je helemaal niet aangenaam. Kruimels in bed, onhandig morsen met je thee. Maar je zou er toch van genieten, omdat je kinderen aan je dachten. Omdat ze moeite deden en omdat ze je zo kunnen tonen dat ze je liefhebben. Want jij wist dat dat de essentie is: liefhebben.

En we zouden met ons tweetjes gaan eten. Cadeaus gaven we nooit aan elkaar voor onze verjaardagen, we gingen samen eten, dat was het cadeau. Tijd geven aan elkaar, kostbaarder dan alle mogelijke cadeaus samen. Ik zou zo graag nog wat tijd gekregen hebben.

Als ik opnieuw zou mogen beginnen, zou ik je vroeger zoeken en langer vasthouden. Maar ik heb toch maar geluk dat ik jou tegen gekomen ben.

Gelukkige verjaardag lief!

Nele- geschreven op 24 maart, Tas zijn verjaardag, 3 jaar, 6 maanden en 16 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015