Elk met ons geschenk: een krant – de Vaderdag -editie, een zelfgedraaide tas en een nog snel gerepareerde kaart op weg naar jouw plek … voor vaderdag. In de wagen zit ieder op zijn plekje, ieder in zijn rol. Stille en wat luidere tranen. We laten ze, want ze zijn vandaag helemaal juist en gepast.

We zijn alleen op het kerkhof. Troosten is niet aan de orde, want in het nu van het moment is verdriet het enigste juiste gevoel. Het geven van cadeautjes zonder een blij, verraste blik is moeilijk. We doen het toch en staan lang bij jou en bij de leegte die je achter liet.

Op het verlaten kerkhof tikt de regen zachtjes. Tuur rent met zijn kap over zijn hoofd achter een konijntje aan. De leegte achtervolgt hem ongetwijfeld. Het mag! Hij laat de leegte rennen. Hij weet wel, dat het gemis uiteindelijk wint. Ook dat mag! Hij is al groot en kan het aan, verliezen.

Louise blijft nog even, met haar armen rond me heen, luistert ze naar de regen en we voelen het diepe gemis in elke vezel van ons lijf. Samen zijn we dicht bij elkaar en in die nabijheid staren we wezenloos naar de leegte die je achterliet.

Bewust en toegelaten verdriet. Het maakt ons, vreemd genoeg, sterk. Al willen we liever niet sterk hoeven te zijn, Tas. Als we mogen kiezen, Tas, dan kiezen we voor een gewone Vaderdag, dan vierden we het gisteren, gewoon met jou erbij!

Nele – geschreven 3 jaar, 9 maanden en 2 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015