Louise en Tuur komen ’s middags thuis eten. Een rustpauze in hun moedig bestaan van elke dag naar school. Soms samen met mij, 2 dagen in de week met Lies.

Ik hou van die middagen samen aan tafel. Rustig, relaxed, … babbelen. Tijd voor elkaar.

Het gesprek vandaag aan tafel: ‘Mama ken jij een toverheks?’ ‘Nee, Tuur ik ken er geen, jij wel?’ ‘Nee’. ‘Ik ook niet’ zegt Louise. Spijtig, we vinden het alle drie spijtig. Zou een toverheks alles weer kunnen fixen? Vast wel. Ik vermoed dat een fee te lief is en een elfje te weinig krachten heeft in hun ogen. Tuur wil zijn grote angsten (en geloof me die zijn er) opzij zetten en zelfs in een donker, griezelig bos op zoek gaan naar die toverheks.

Ze spreken veel in magische termen, mijn twee schatten. Ik wou dat ik drie wensen mocht doen (gelukkig het zijn er altijd drie). Dat papa terugkomt voor altijd, dat ik voor altijd bij mama mag zijn en de derde dat ik voor altijd bij mijn zus/broer mag zijn. (Afhankelijk van wie de wensen uitspreekt.)

We hebben de vanzelfsprekendheid dat we altijd samen kunnen zijn verloren. En af en toe slaat de twijfel toe. Wat als er nog met één van ons? Dat … dat kunnen we niet aan. Geen één van ons. We hebben het wel geregeld. Tuur en Louise wisten zich geen raad. Hoe moet het met ons als mama ook sterft? Het feit dat dit praktisch geregeld is en vastgelegd bij de notaris geeft hen gemoedsrust. En mezelf ook. Mijn kinderen kunnen jullie piekfijn uitleggen wat een notaris is, wie de onze is en wat er gebeurd als mama zou sterven.

Griezelig? Nee hoor. Wij drieën, wij kunnen zelfs een toverheks aan. Als we maar wisten waar we die konden vinden. Weet je er ééntje wonen? Stuur dan haar adres maar door.

Nele – geschreven 5 maanden en 11 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015