Schrijftherapie voor rouwenden, ik las er een heel mooi artikel over. In Nederland is er een groepje vrouwen die samenkomen om te schrijven. Jonge moeders die hun echtgenoot verloren. Samen schrijven ze elk apart hun verdriet, hun hoop, hun angsten op. Nadien delen ze hun schrijfsels met elkaar. Gewoon aan de keukentafel of in de tuin, tussen de groenten bij mooi weer. Het lijkt me mooi. Ze mogen ook ‘troepschrijven’, niet mooi, niet voor publicatie vatbaar. Prachtig woord: ‘troepschrijven’, ik doe het ook, dan druk ik gewoon nooit op publiceren.

Het is een manier om je gedachten te ordenen, om niet te piekeren en om gevoelens te delen. ‘De pen brengt rust in de rouw’ heet het artikel. Want, zo staat er: schrijven dwingt iemand zijn gedachten op een rij te zetten, om de kluwen van gevoelens te ontwarren en met nieuwe ogen naar een gebeurtenis te kijken. En dat is het exact, iets doen met die kluwen van gevoelens.

Mijn tempo van schrijven ligt hoog. Zal ik dit volhouden? Dat weet ik niet. Moet dat? Geen idee. Ik laat het gewoon komen.

Het vraagt niet veel inspanning van me. Dat schrijven. Ik schrijf niets in het klad, maar direct van buik naar hoofd naar handen. De woorden komen vanzelf, de betekenis erachter zie ik zelf soms pas later.

De titel van mijn blog ‘Overspoeld worden’ staat voor de angst die naar mijn keel grijpt als ik denk dat ik dit leven zonder Tas verder moet zetten. Het staat voor de tijd die verdergaat, terwijl ik eindeloos op pauze duw. Het staat voor het bodemloze verdriet als ik denk aan de kansen die Tas mist en de kinderen die hem nooit echt levend zullen leren kennen. Het staat voor de wanhoop als ik denk aan de laatste minuut in zijn leven die – ook al denken sommigen dat hij het niet zal beseft hebben – waanzin moet geweest zijn. Het staat voor de tranen die ik vaak niet kan bedwingen als ik denk aan al die anderen die hem missen. Het staat voor de knoop in mijn maag en de pijn in mijn schouders. Het staat voor de oneerlijkheid van het lot.

De ondertitel van mijn blog – veel en veel kleiner – is ‘hoe verder leven zonder jou’. Die titel staat voor voorzichtig hopen op een toekomst. In de eerste plaats voor de kinderen. Het staat voor intenser leven en dus ook intens geluk en dankbaar zijn. In de eerste plaats door mijn kinderen. Het staat voor opnieuw zoeken naar een relatie met Tas, een ander soort relatie, maar even intens. Het staat voor verder leven omdat ik geen keus heb.

Sommigen zouden beweren dat misschien, heel misschien de titel en de ondertitel van plaats kunnenveranderen. Ik weet het niet. Ik hoop het niet. Of ik hoop het wel. Die gedachten zijn duidelijk nog lang niet geordend.

Nele – 5 maanden en 14 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015