Zaterdag hoorde ik het nieuws van Emiel. 7 jaar en van zijn fiets gereden door een motard. Beiden overleefden het ongeluk niet. Snel de radio uit! Ik was te laat. Het nieuws was binnengekomen. Heel hard.

Gisteren keken mijn zus en ik even wat anders naar onze 7-jarige zonen en dachten aan Tas. Niet te lang, want we vluchten voor deze gevoelens.

Vandaag kwam dan die mail. Emiel … je meter was de eerste die me zei dat ik moest schrijven over verlies. Ze weet wat het is, verlies … en nu… Verlies … niet te vatten.

Lieve A, in dit verschrikkelijke uur voor jou, je broer en je schoonzus, voor je hele familie… weet ik niet meer welke woorden ook maar iets zouden kunnen betekenen.

Dus … deze week is er stilte op mijn blog.

Nele – geschreven 2 dagen na 12 maart 2016 net zo verschrikkelijk als 8 september 2015.