Mijn vader heeft in zijn leven veel hulp gevraagd en ook gekregen. Hij leerde me het volgende:

Hulp vragen is een teken van vriendschap.

Ik vind het wel moeilijk om te doen. Help me en luister naar mijn verhaal, help me om iets praktisch te doen, help me bij de opvang van mijn kinderen, … En hoe verder de tijd gaat, hoe meer ik merk dat ik sowieso hulp moet vragen. Toen de kinderen griep hadden lukte het nog net, toen ik zelf geveld met koorts in bed lag moest wel iemand de kinderen even opvangen. ‘ s Avonds vergaderen vraagt wel wat praktisch geregel.

Ik vond de combinatie werk-gezin altijd al een moeilijk evenwicht. Nu nog meer. En ik werk niet eens zoveel. De kinderen willen ook niet teveel weg zijn, niet teveel babysits, … Vooral Tuur vind het lastig als ik wegga. Louise weet heel goed dat papa dood is en niet meer terugkomt en even had ze ook die schrik om mij te verliezen. Maar die is niet altijd aanwezig. Bij Tuur wel, elke keer als ik ’s avonds wegga voel ik dat hij het lastig heeft. Hij zegt het niet altijd. We hebben ook geleerd om het positief te formuleren. Tuur zegt liever dat hij altijd bij mij wil zijn dan dat hij niet bij me weg wil zijn. Mooi vind ik dat.

Ik vond het altijd al comfortabeler om in de helpende positie te zitten dan diegene die geholpen wordt. En nu heb ik geen energie meer over om te helpen.

In onze maatschappij is hulp vagen niet evident dat voel ik heel hard. Maar ik kan ook niet wachten tot iemand spontaan aanbied om die maandag te komen babysitten, want niemand weet dat ik dan een babysit nodig heb. En toch bieden zoveel mensen spontaan aan, ‘als ik iets kan doen Nele,…’ En weet je wat meer is, ze geven me aan dat ze het fijn vinden om iets te doen voor ons. Dat ze dan eindelijk het gevoel hebben dat ze iets betekenen. Dat ze verschil maken.

En eigenlijk is dat waar het om maakt. Dat we verschil maken voor elkaar. Dat we niet naast maar mét elkaar leven. Zoals Tas en ik elkaar ooit beloofden: in goede en in kwade dagen.

Nele – geschreven 6 maanden en 12 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015