‘En nu moet het gedaan zijn’ zei Tuur me op een heel volwassen en kordate manier. ‘Er mag niemand nog een brief naar je sturen. Ik wil niet meer dat ze je doen wenen.’ Ik kon ze niet tegenhouden. Die tranen… Alweer eens niet gelukt.

Ik neem het me wel voor en probeer het zo veel mogelijk. De ene dag gaat dat beter dan de andere. Tuur vind het niet leuk. Ik leg hem uit dat wenen voor mij wel helpt in mijn verdriet. Hij snapt het. Hijzelf wil nooit meer wenen zegt hij dan. En inderdaad hij weent niet voor zijn papa. .

Tuur knutselt hele dagen dingen in elkaar. Een beker met erop jij bent mijn nummer 1, papa. Een tekening met bijhorend bijschrift ‘mama en Louise ik zie jullie graag’. Het liefst wil hij knutselen met hout en beitels en hamers en machines. Met al dat materiaal van papa in het kot.

Tuur fantaseert. Dat papa nog leeft en heel de tijd op zijn werk is. Dat ie dan ’s nachts een kusje komt geven. Of hij droomt dat papa nog leeft maar de weg naar huis kwijt is. ‘Hij zoekt ons mama, maar hij vindt ons niet.’

Louise heeft veel nood aan alleen zijn. Ze trekt dan naar boven op haar eentje en speelt eindeloos rollenspelen. De ene keer verkleed, de andere keer met de poppen of Playmobil. Er gaan er velen dood. Ze vertelt geheimen aan haar beren, haar knuffels en af en toe aan mij. Ze heeft leren fluisteren als de beste en komt vaak iets in mijn oren zeggen. Soms voel ik daarin angst. Als we Tuur niet direct vinden aan de schoolpoort fluistert ze: ‘Tuur is dood’.

Louise is bang van de dood. Soms raakt ze in paniek,’ ik heb hier pijn, ik ga toch niet dood, mama?’

Tuur nam vorige week een gitaar vast en tokkelde zijn eigen lied. ‘Ik ben dood, en ik ben zo blij want dan ben ik bij papa. Louise is ook dood en dat is fijn.’ Toen Louise vreemd opkeek bij zijn lied veranderde hij van koers. ‘Gelukkig viel Louise uit de hemel en was ze terug thuis.’

We hebben geleerd dat we het alledrie anders doen. We hebben vooral geleerd dat we elkaar daarin moet respecteren. Tuurke, laat Louise nu maar even alleen. Louise, Tuur is boos laat hem nu maar.

Wat mijn kinderen vooral geleerd hebben is dat we elkaar nodig hebben. Ze weten, ze voelen en ik vertel het hen  eindeloos dat ik ze graag zie. En ze zien elkaar zo graag!

Nele – geschreven 6 maanden en 15 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015