Lieve Tas,

vandaag zou je een jaar ouder worden … vandaag zouden we vieren …
het zijn vreemde tijden, terreur, angst en verdriet regeert het land, onze gedachten en ons hart.

Tuur is bang, bang om naar school te gaan, bang om te slapen. De gebeurtenissen van de voorbije dagen, doen ons beseffen dat er zo veel, heel veel kinderen zijn. Kinderen die bang zijn na wat ze gezien hebben. Kinderen die een ouder verloren hebben. Kinderen die gewond zijn. Maar vooral kinderen en mensen die bang zijn voor de willekeur van geweld. Ditmaal dicht bij huis. We weten allemaal dat het iets verder van huis dagelijkse kost is.

Hoe kunnen we nog leven in deze vreemde realiteit? Hoe kunnen we nog functioneren? Hoe kunnen we de zinvol verder gaan?

Ik kan Tas geen cadeau meer geven. Daarom zou ik de hele wereld en zeker alle mensen die dit alles van dichterbij meemaken een cadeautje willen schenken. Het is het tegenovergestelde van wat ze ongetwijfeld voelen. Het is vertrouwen en relativeringsvermogen.

Ik weet het: niet evident om aan te nemen. Ik kan het zelf niet altijd opbrengen… om te vertrouwen in het leven, om te relativeren wat er rondom me gebeurd.

Ik probeer het wel elke dag mee te geven aan mijn kinderen. Ik geef het aan mijne Tuur die de wereld op zijn schouders draagt en diep meeleeft met alle getroffenen. 7 jaar maar hij begrijpt het. Ik geef het aan mijn Louise aan wie we niets vertelden over Brussel. Ik geef het aan de mensen die ik ken die in Zaventem waren of op de metro stapten. Ik geef het aan hen die ik niet ken en aan iedereen die het kan gebruiken.

Het is het enige antwoord dat ik heb.

Nele – geschreven op 24 maart Tas zijn verjaardag
lief, gelukkige verjaardag, ik zie je graag en ik mis je!