‘Ze zeggen dat het overgaat’. De titel van een boek waar ik wat aan heb.

Ze zeggen dat het overgaat. Ze zeggen dat de pijn zal verstillen. Ze zeggen dat het verlies zachter zal worden.

Iedere mens is uniek en iedere relatie is anders. Twee zussen hebben iets speciaals, een broer en een zus is iets anders. Met die ene vriendin deel ik dit en met die andere vriendin doe ik dat. Ze zijn allemaal even waardevol maar anders.

Soms heb ik met mensen een gesprek over geluk. Steeds meer duikt bij anderen een soort hoop op dat ik nog geluk mag vinden. Alleen, hetzelfde of anders, met anderen. Ik weet het niet, ik heb er geen vertrouwen in dat ik nog oprecht gelukkig zal kunnen zijn. Het is té zwaar: leven.

De unieke relatie die ik had met Tas ben ik kwijt en komt nooit meer terug. Definitieve woorden die niet meer omgedraaid kunnen worden. Hetzelfde geldt voor mijn kindjes. Een vader – zoon relatie kan nooit vervangen worden en een vader-dochter relatie is zo uniek dat niets eraan kan tippen. Natuurlijk kunnen er andere relaties ontstaan die ook waardevol zijn. Maar nooit, nooit hetzelfde.

En dat doet pijn. Soms hoor ik (en denk ik zelf) ‘ze zullen niet weten wat ze missen’.

Eigenlijk weet ik zelf uit ervaring dat dat niet klopt. Zelfs na 28 jaar doet het nog pijn dat ik de relatie met mijn moeder niet ten volle heb kunnen beleven. Alsof ik niet kan dromen van hoe het zou kunnen geweest zijn? Alsof ik niet zou beseffen wat mijn moeder en ik gemist hebben. En ik weet wel, ook na de dood van moeke en die van vake was ik wel nog gelukkig. Met Tas.

Nu wens ik enkel nog genoeg geluk voor mijn kinderen. En genoeg veerkracht om daarin te blijven geloven.

En ik wens elke relatie die ik heb te koesteren.

Gedachtenis

Ze zeggen zoveel. Dat het went.
Dat de tijd een helende mantel is.
Zoveel dat het overgaat als griep,
vervaagt in het stof van de dagen.

Maar het blijft hangen als mist op
mijn haar. Ik overwinter in verdriet
om hoe het was, had kunnen zijn.
Jij bloeit liever dan ooit voordien,

met nog zachtere kleuren van leven,
hoewel ze zeggen dat het niet mag.
Ze zeggen zoveel. Of liever nog niets.
En dat went nooit.

Mark Naessens uit ‘Met twee messen’, Lannoo, 1996

Nele – geschreven 6 maanden en 26 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015.