Voor het eerst heb ik moeite om iets te schrijven.
Moeite, moe.. zo verschrikkelijk moe.
Het enige dat ik wil is onder een deken liggen en vooral niets denken, niets voelen.
Louise en Tuur die hebben nog toekomstplannen, die van mij liggen in diggelen. Louise wil graag (oh wat een verrassing) nummer 4 van K3 worden. Ze oefende vandaag ‘hoofd omhoog, borst vooruit, we kunnen alles aan als we samen zijn’. Ik glimlach en ga verder met zware benen.
Dat is wat ik doe, hoofd omhoog en verder gaan. Mijn schouders doen pijn van dat omhoog houden. Mijn lijf protesteert … de zetel roept. Maar ik ga verder en help Tuur met de lego.
Ik maak koffie maar vergeet een tas onder het machine te zetten, ik wil wat drinken geven aan een kind en laat een glas vallen, ik bezoek mijn schoonmoeder en rij de verkeerde kant van de autostrade op. (Van Ternat is het dan even zoeken.) Ik doe de was en ik steek een rood deken bij de witte handdoeken.
En ik foeter en ik vloek en ik huil.
Moeite om dingen juist te doen.
Moeite, moe … zo verschrikkelijk moe.
Tas, neem je even over? Heel even maar!
Nele geschreven bijna 7 maanden na die verschrikkelijke 8ste september 2015.
overspoeld worden 
Nele,
Jij schrijft alles zo herkenbaar op,mijn schoonzus vertelde mij 2j geleden net hetzelfde na de nogal plotse dood van haar echtgenoot (mijn broer) na 40j huwelijk,de situatie met kleine kinderen is gans anders maar die gevoelens net hetzelfde.Je kent me niet maar wel mijn dochter Wendy en mijn kleindochtertje Selene zit bij Tuur in de klas daarom leef ik zo met u mee.Neem van mij aan, uw kinderen zijn een geschenk van Tas en die helpen je er bovenop, beetje bij beetje.Ik was indertijd ook plots alleen met 2 kleine kinderen door een gans andere situatie maar verdriet kan je hebben om meerdere redenen en die kleine prutskes hebben soms een magische kracht die je helpen moed te krijgen en door te gaan.
Wat mij opvalt is dat je bitter weinig reacties krijgt, je verwacht dat waarschijnlijk ook niet maar ik vond dat je een reactie verdient, een steuntje in de rug om je wat courage te geven.
Veel liefs voor jou en je kinderen
Brigitte
LikeGeliked door 1 persoon
Lieve Brigitte, ik had al door dat je de oma van Selene was. Dank je wel voor je reactie. Het helpt!
LikeLike
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Het moet zo moeilijk zijn om die dingen inderdaad niet eens te kunnen delen. Even zuchten, even klagen en het bij de ander leggen, net als een momentje delen zoals je eerder schreef. Ik kan maar zeggen xxxxxxxxxxxxxxxxx
LikeGeliked door 1 persoon
Dag Nele, deze week zag ik je ver voor mij gaan. Elk brachten we onze kinderen naar school. Allebei mama’s, alleen in een heel andere situatie. Een situatie waarin het lot genadeloos heeft toegeslaan. Je liep te ver en weet dus niet dat ik je van daar mijn warme gedachten stuurde, als een extra steuntje in je rug. Ik lees je verhalen en ben blij dat je ze schrijft, zodat je ruimte krijgt en houdt in je hart en je hoofd. Niet altijd, maar hopelijk toch heel langzaam een beetje meer. Je hebt je eigen pad te gaan, samen met Tuur en Louise, maar ik hoop van harte dat we met zijn allen, met hele kleine dingen, jouw tred soms wat lichter kunnen laten gaan!
LikeGeliked door 1 persoon