Deze avond bracht ik Werner een laatste groet. Mijn nonkeltje (ik zei het vaak in verkleinwoord tegen hem – hij was ook kleiner dan me) lag zo mooi en vredig. In zijn eigen huis, in zijn eigen bed, onder zijn eigen deken. Ik dacht aan de gesprekken die we hadden, zijn filosofie en zijn rotsvast geloof. Zijn mildheid en zijn vastbeslotenheid.

Toen ik, al even geleden, bij hen kwam babysitten dook ik soms in zijn boeken, en ook de fotoalbums heb ik wel eens opengeslagen. We hebben wel wat gemeen: een scoutsverleden, een passie voor schrijven en misschien zelfs een wereldbeeld. Ik ben eigenlijk wel trots dezelfde naam te dragen.

Mijn kindjes weten wie Werner is, jouw nonkel hé mama. Werner had kanker, ook dat weten de kinderen en Werner is nu overleden. Ze zeggen dat ze daarvoor veel verdriet hebben en laten ondertussen geen traan. Maar ze vragen en vragen. Dit zijn zulke mooie serene gesprekken. Over hun geloof dat Werner nu misschien wel papa zal tegenkomen, dat het niet eerlijk is, dat er nu weer veel mensen verdriet hebben.

Deze avond bracht Louise Werner een laatste groet. Toen ik vertelde dat ik nog even bij hem langs wou gaan was Louise onmiddellijk overtuigd. Ik ga mee. Tuur niet. ‘Ik denk dat ik dat eng zal vinden en dan bang zal zijn.’ was zijn opmerking. Goed. Zoiets mag je gewoon zelf beslissen. Dus Tuur ging naar vriendjes en Louise ging mee. Ze was helemaal op haar gemak bij Werner, vroeg soms eens iets kleins en had alles gezien. Toen ik zachtjes weende stak ze haar handje uit om mijn tranen op te vangen. ‘Ik zal ze voor je wegdoen mama, de tranen.’

Werner is niet alleen , hij heeft een papieren vlinder en bloemen, tekeningen en een kruisje. Maar vooral … Werner heeft een prinses bij hem. Eentje gemaakt van strijkparels. Ee prachtige prinses. Eentje speciaal voor Werner.

Stil samen zitten met mijn dochter bij Werner en zijn prinses. Het was eigenlijk een heel mooi moment. Toen ik wou opstaan fluisterde ze : ‘blijven we nog even’. En ik voelde dat zij, mijn kleine meisje van 5 dit moment ook prachtig vond.

Slaap maar Werner, ’s nachts maar nu ook overdag, die mooie prinses zal wel waken. En als je straks per toeval toch ergens beland waar je Tas tegenkomt vertel het hem. Dat we van hem houden voor eeuwig en eeuwig.

Nele – geschreven 7 maanden en 4 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015.