Tas is nu meer dan 7 maanden bij ons weg. Ik las ergens dat rouw zoiets was als het dragen van een hemd. De ene keer zit het losjes en voelt het wel ok, de andere keer prikt het hemd je en soms zit het zo verschrikkelijk strak dat je niet kan ademen.

De dood is in ons leven allom aanwezig. Dagelijks gaan mensen dood, aan een ziekte, van ouderdom of plots, onverwacht. Ieder van ons wordt ermee geconfronteerd. De één al wat vroeger dan de ander, de één al wat meer dan de ander. Maar niemand, niemand kan de dood ontlopen.

Er zijn heel veel mensen die al eens een hemd over hun hoofd getrokken kregen en voor hen is het soms gemakkelijker om te weten hoe dat voelt. In mijn omgeving voel ik veel steun. Door een hoofdknik, vaak hele dikke knuffels die letterlijk de spanning even wegnemen, een woordje van erkenning, een duim of een hartje op Facebook, een bezoekje, een mailtje of berichtje met een praktisch idee.

Hoe meer de tijd verstrijkt, hoe meer ik de behoefte voel om over Tas te praten, om over onze gevoelens te praten. De voorbije twee weken waren loodzwaar. Een bezoek aan het parket waar het anders uitdraait dan ik verwachtte, regelingen voor de erfenis die niet altijd lopen zoals ik zou wensen, praktische beslommeringen in huis en dingen die stuk gaan, een evenwicht vinden tussen verantwoordelijkheid op het werk en de zorg voor de kinderen, … Als dan iemand gewoon even zegt: ‘Het is zwaar hé!’ dan betekent dat zoveel erkenning dat ik er weer een paar uur tegenaan kan.

En dan zijn er anderen. Enkelen maar. Toch valt dit me zwaar. Enkelen die niets bespreekbaar maken. Die niets zeggen, geen erkenning, geen gebaar. Enkel stilte. .

En dan kijk ik naar mijn kinderen en hun schoolkameraadjes. Dan zie ik hoe zij de vaardigheid om te praten en te delen zo puur en ongedwongen uitvoeren. Louise kan naar een papa van een vriendinnetje toestappen en duidelijk maken dat ze een knuffel van haar papa mist. Tuur praat met zijn vrienden over verlies en dood. Grote thema’s waar die kinderen op een o zo mooie manier mee omgaan. Kinderen voelen haarscherp aan dat de ander het even moeilijk heeft en in geen tijd weten ze de oorzaak. En elk op hun manier helpen ze Tuur en Louise. En daarmee ook mezelf.

We zouden zoveel kunnen leren van die kinderen. We moeten gewoon eens naar ze kijken en naar ze luisteren.

Ik hoop dat ze die vaardigheden vasthouden en als ze later iemand tegen komen met verdriet dat ze iets zeggen, doen, een teken geven. Alles … maar niet doodzwijgen.

Want dat zwijgen is zo kwetsend.

Nele – geschreven 7 maanden en 8 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015