Elke dag zwerf ik rond in mijn gedachten op zoek naar Tas. Wat hij zou zeggen, wat hij zou doen, hoe hij zich zou voelen.

Vandaag zwerf ik rond in ons huis. Op zoek naar hem.  Ik weet dat het nutteloos is, dat de dingen die ik tegenkom ik al duizenden keren heb bekeken en omgedraaid. Op zoek naar een teken. Op zoek naar zijn liefde.

Ik ben rusteloos en onverzadigd. Waar blijf je nu, Tas. Wanneer kom je thuis? Wanneer hou je me in je armen? Waarom? Waarom? Waarom?

Ik denk aan je lach, aan je zorgen en je knuffels. Ik denk aan je liefde, je bezorgdheid om ons en je guitigheid. Ik denk aan je humor, je vriendschap en je helpende handen. Ik denk aan je verantwoordelijkheidsgevoel en je eindeloze geduld.

Ik kan het niet aanvaarden dat dat voorbij is, dat dat gisteren was.

Samen plezier en samen op reis,  samen een eenheid, eigenwijs
samen kwaad en samen goed,  samen verdriet en daarna weer moed
nu verder zonder jou, dat doet pijn,  weten dat ‘samen’ er nooit meer zal zijn

Nele – geschreven 7 maanden en 12 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015