Mijn lieve kinderen, troosten en helpen. Ze maken tekeningen en zelfs ontbijt op bed. Ze geven knuffels en zien elkaar graag. Ze voelen en weten. Nog steeds onwennig met ons drieën. Een kwartet klinkt fijner dan een trio.

En soms, komt het verdriet te hard opzetten. Louise weent hartverscheurend en schreeuwt om haar papa en ik kan haar niet helpen. Tuur wil zo oh zo graag terug in de tijd en hem zeggen dat hij niet moet vertrekken niet met de moto …

Ik probeer me vast te houden aan de mooie herinneringen. Ik moet de hele tijd denken aan die avond in Bottelare op de nationale feestdag. Mijn schoonbroer zou er zingen, en wij zouden supporteren met enkele vrienden. Het was een geweldige avond! Ik was meegereden met vrienden en Tas kwam achter met de moto. Hij kwam rechtsreeks van zijn werk. We genoten van het optreden, maar nog meer van het gezelschap en de drank. Het was lang geleden dat ik me zo amuseerde. De dames dronken teveel wijn en gierden het uit en grapten. We hadden het over onze mannen verleiden en wat zij nu zouden bespreken.

Tas en de andere mannen hadden het over hetzelfde. Kan je scooren bij je vrouw als ze teveel gedronken heeft? Bij de één wel en de andere niet.

Steelse blikken, genieten van zijn glimlach in de verte.  Een stiekeme aanraking.

Tas was kwaad dat ik nadien met hem mee wou op de moto naar huis. Je hebt teveel gedronken, lief. Ik zie dat niet zitten. Ik hield voet bij stuk. ‘Tas, lief’. Het zijn maar twee straten. Mijn vertrouwen in jou is eindeloos. Samen reden we naar huis. Samen een eenheid, samen in bed. De kwaadheid was snel over.

Ik mis dat samen zo verschrikkelijk. Ik probeer echt positief ingesteld te zijn. Het verdriet dwingt me gewoon af en toe op mijn knieën en dan kan ik geen meter verder. Dan wil ik enkel terug. Terug in de tijd en hartverscheurend wenen.

En dan … maak ik eten en gaat de dag weer zijn gang. Dan troosten en helpen de kinderen me. We geven knuffels en zien elkaar graag. We voelen en weten. Want een trio klinkt ook nog wel. Al blijft een kwartet veel rijker van klank.

Nele – geschreven 7 maanden en 15 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015