… soms is het tijd om alle clichés de boom in te jagen.
‘Ze zeggen dat je eens alle verjaardagen gehad moet hebben.’
‘Je moet je concentreren op het goede’
‘Je hebt gelukkig nog de kinderen’
‘Je moet je verlies een plaats geven.’
‘Je moet erdoor.’
‘Je komt wel weer een ander tegen.’
‘Je zal wenen tot je tranen op zijn en daarna zal het beteren.’
… ik kan nog wel even blijvend doorgaan.
Making conversation! Ik snap ook wel dat mensen deze adviezen en uitspraken doen met de beste bedoelingen. En ik weet ook wel dat veel van mijn familie, vrienden en collega’s zich verschrikkelijk onmachtig voelen. Als ze in de diepte van mijn wezen kijken dan zien ze enkel wanhoop, radeloos verdriet en eindeloze eenzaamheid.
Iemand zei me dat ik beter wat positiever moest zijn, dat de mensen dat beter kunnen plaatsen. Onze maatschappij kan niet om met dit verdriet. Even wel, maar daarna wordt het moeilijker. En ook ikzelf verander daarin. Ik wil mensen niet teveel belasten, bang dat ze de realiteit niet aankunnen en dan zullen verdwijnen uit mijn leven. Terwijl ik ze allemaal nodig heb. Bang om naar een feestje te gaan omdat ik niet dezelfde ben als vroeger. Omdat ze het niet zullen begrijpen.
In een boek las ik dat rouwen geen ziekte is, maar dat je er wel ziek van kan worden. De cliché’s, hoe goed bedoeld ook kunnen je na een tijdje ziek maken. Ik voel dat ik al mijn energie nodig heb om na zo een cliché te knikken. Dan mompel ik wat … je zult wel gelijk hebben.
En toch … in het boek stond letterlijk ‘uitspraken zoals deze, hoe goedbedoeld ook, kunnen schadelijker zijn dan je denkt, en een rouwproces zelfs serieus bemoeilijken en blokkeren.’
Mensen zeggen me hoe het hoort en praten heel veel over de toekomst. Een toekomst die ik niet heb. Een toekomst die ik niet zie. Die adviezen helpen me geen meter vooruit. Moet ik nu juist veel werken of wil dat zeggen dat ik mijn wezen negeer? Moet ik me oppakken of juist heel veel wenen.
Ik weet het wel, het is omdat die familie en vrienden me graag zien. Omdat ze niet willen dat ik pijn heb. Ze willen dat ik het loslaat en ‘verwerk’. Ik weet wel dat met mij echt praten moeilijk is, want ik kan alleen maar blijven zeggen dat het loodzwaar is.
Wat als die pijn nooit stopt? Hoe zullen mensen daarmee omgaan. Ik ben bang dat de realiteit is. Het zal ook nooit meer stoppen, dat missen. En ik wil het ook niet anders. Ik mis Tas verschrikkelijk, duizend keer per dag. Maar ik wil ook niet vergeten en hem krapachtig vasthouden.
De pijn is de vertaling van ‘lief, ik zie je graag’, wel duizend keer per dag. Want zo zegt men toch het is altijd zo geweest dat de liefde haar eigen diepte niet kent dan op het uur van de scheiding.
Nele – geschreven 7 maanden en 21 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015
overspoeld worden 
dikke kus nele!!
LikeGeliked door 1 persoon