Ze kan fietsen, ze houdt haar evenwicht.
Hij zou trots zijn. Waarom kan, waarom mag dat dan niet echt.

Verschrikkelijke voorwaardelijk wijs.
Als hij nog zou leven, dan zou hij ….
Maar hij leeft niet meer, hij is dood.
Dus dan heeft die voorwaardelijke wijs voor mij geen zin.

“Goed gedaan, Nele, Tas zou trots op je zijn.”
Ik wil eigenlijk niet dat hij trots moet zijn.
Ik wil dat hij er is, en gewoon tegen me doet. Dat alles gewoon normaal is.
Dat alles terug is, zoals het was. Met gewoon ruzies en knuffels. Met praten en zwijgen.

Die voorwaardelijke wijs, dan wordt het zwart voor mijn ogen. Geen nuance, … pikzwart.
Holle pijn in mijn maag, kokhalzende eenzaamheid en een bonkend hoofd.

In 1 seconde kwam bij ons de voorwaardelijke wijs binnen.
Als hij nog zou leven, dan zou alles anders zijn. Of nee, dan zou alles gewoon zijn.
Maar hij is dood, en alles is anders.
En dan zeg ik het tegen mijn kinderen, ‘papa zou trots op je zijn.’

Want, ze kan fietsen, ze houdt haar evenwicht.
En daar mag hij trots op zijn. Ik ben het ook.
Innerlijk sta ik te janken als een klein kind.

Nele – geschreven 11 maanden en 3 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015.