Tas,

Ik had het nooit durven dromen, dat ik je zou tegenkomen in mijn leven.
Plots was je er! En zeer snel was je een deel van me, zo eenvoudig, zo vanzelfsprekend.
Je zou er altijd voor me zijn. En ik voor jou! Wat een geluk dat ik jou gevonden heb.

Ik had het nooit echt voor mogelijk gehouden, dat je zou weggaan bij ons.
Plots was je er niet meer! En geen dag, geen uur gaat voorbij dat ik je niet mis.

Dag 359 zonder jou.Een eerste schooldag. Een nieuwe boekentas en een nieuwe start.
Hoe kan iets nieuw zijn, hoe kan iets starten zonder jou?

Tas, het is alsof ik in een luchtbel zit. Onder een glazen stolp met mijn ziel onder mijn arm, gebroken en alleen. Het is vreemd, Tas, de wereld gaat door. Ik kijk er vol verbazing naar. Niet begrijpend. Er is alleen nog ‘Er was eens’. Nooit meer ‘En ze leefden nog lang en gelukkig’.

Ze zeggen me ‘jij geraakt er wel’ of ‘wat een sterke vrouw ben jij!’. Maar ik wil er niet geraken, ik heb geen idee waar dat dan zou zijn. Ik veronderstel dat op die plek waar ik moet geraken jij ook al niet zal zijn. En ik ben niet sterk, dit heeft niets met sterk zijn te maken. Enkel met overleven.

Maar het was wel een geluk dat ik jou gevonden heb, alleen is dat geluk nu weg. Voor altijd en altijd. Want jij bent dood!

En ik adem in het luchtledige.

Nele geschreven 11 maanden en 22 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015