Zo voelt het soms, gewoon blijven ademen, het is het enigste dat ik nog kan. En ik besef het meer en meer dat ik zelfs dat ademen niet goed doe. Want als je oppervlakkig ademt, dan voel je de pijn niet helemaal. Dan kan die je niet helemaal overspoelen en meevoeren naar plaatsen die je gek maken.

Ik verschiet zelf vaak van het feit dat rouwen een fysiek iets is. Het doet pijn, fysiek pijn. Ik wil geen afbreuk doen aan de pijn van anderen of pijn die ik vroeger voelde, maar de pijn die er nu is … Geraakt in mijn kern is het zwaarder en hardnekkiger dan de pijn die ik voelde bij de dood van mijn moeke en die van bij de dood van vake.

Ik geloof niet in een pijnvrij lijf, maar ben uiteindelijk een paar weken geleden toch naar een kinesist gestapt. Wat zijn de klachten? Pff wat een intake. Maar ik zette door, en nu helpt hij me waar hij maar kan. Piepkleine stappen. Mijn schouders en mijn rug, dat kan ik nog gemakkelijk aanduiden en hij moest maar even voelen om te merken dat de blokkades werk zullen vergen. Met een klein hart, want ik weet dat als hij ergens iets losmaakt, het op een andere plek voelbaar zal zijn. En ik weet niet zeker of ik klaar ben om helemaal te voelen.

Elke keer weer, vraagt hij vriendelijk waar ik nu klachten heb. Maar ik kan ze niet altijd aanduiden. Ik voel pijn op de meest vreemde plaatsen. Op dit moment doet, naast de obligate hoofdpijn, mijn linker pols verschrikkelijk moeilijk. Soms stekende pijnen, soms zinderende, zeurende pijn. In mijn voeten, mijn handen, mijn hoofd en mijn maag, in mijn rug en mijn schouders, mijn kuiten en mijn borsten. En na een slechte nacht branden mijn ogen.

Verschrikkelijk moe word je van pijn voelen, een hele dag (en een nacht) door.

Mijn kinesist daagt me elke keer uit om terug te ademen. ‘Jij ademt veel te oppervlakkig, dan krijg je te weinig doorbloeding, dan krijgen je organen (waar emoties ook te voelen zijn) te weinig zuurstof.’ Ik doe braaf de oefeningen als ik daar ben. ‘Probeer thuis nu ook maar wat ademhalingsoefingen te doen. Voor het slapengaan bijvoorbeeld, dat zal je helpen bij het inslapen.’

Ik weet het wel, maar eerlijk weet ik niet zeker of ik dit wel kan, of ik dit wel wil. Dan zal die andere pijn me opnieuw overspoelen. Ik weet niet of ik na een jaar nog sterk genoeg ben om dan te blijven staan. Soms denk ik, ik adem toch! Ik word gek en wil soms gewoon dood zijn, mijn lijf luistert gewoon niet helemaal naar wat ik wil. Het blijft maar ademen, ook al is het oppervlakkig.

Soms raden mensen me aan om yoga te gaan doen, tegen de pijn. Maar oh nee, daarvoor moet ik te goed ademen. Anderen denken dat als ik terug mijn saxofoon opneem, dat het mij dan zal helpen. Dit weekend antwoorde ik het zo – tegen iemand die me zou helpen beter te leren spelen – toen hij me vroeg of ik al terug speelde. ‘Daarvoor heb ik te weinig lucht in mijn longen, daarvoor kan ik nog niet goed ademen’. Hij snapte het onmiddellijk.

Ik las er laatst toevallig een artikel over. Niet-ademers werden ze genoemd. Mensen die hun adem op moeilijke momenten zo stil mogelijk houden, om maar niet te veel te voelen. Voorlopig blijf ik nog even bij die groep, daar hoor ik even thuis.

En ondertussen doet mijn lijf toch wat het wil.
En ondertussen doe ik gewoon verder ‘gewoon blijven ademen’.

Nele – geschreven 11 maanden en 26 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015