Meedogenloze tijd.
Wat wil ik graag verdwijnen. Onhoorbaar en onzichtbaar worden.

Verdrinkend in de golven. Murw geslagen en gevoelloos.
Zwarter dan zwart fladderen de momenten als in een film voorbij.
Had ik maar .., had jij maar …, was maar …Het verleden staat voor altijd vast. De knop replay is vastgeroest.

Meedogenloze tijd.
Wat wil ik graag verdwijnen. Onhoorbaar en onzichtbaar worden.

Kon ik maar mijn hand in de jouwe leggen, en samen verdwijnen in het niets. Een goedkope versie van Romeo en Julia, eentje waar de kinderen meegaan. Voor altijd samen.
Of anders, gewoon maar voor even.

Meedogenloze tijd.
Wat wil ik graag verdwijnen. Onhoorbaar en onzichtbaar worden.

Liefde houdt ons overeind. Kleine gebaren, de hele dag door. Samen iets in de boom hangen, stiekem geluk meenemen naar school, brandende kaarsen aan de deuren van de buren, een boeketje bloemen geleverd, gedeelde koffie met koeken als ontbijt, een kaartje en een kaars …

Nele – geschreven een jaar na die verschrikkelijke 8ste september 2015

Onder water
grif ik je naam
in de granieten bedding
van mijn stroomgebied.

Tussen de wieren
van het verleden
flitsen pijlsnelle vissen
als messen voorbij.

Alleen in de diepte
mag ik je voortaan ontmoeten:
mijn ware tegenstroom,
mijn lief.

Het staat vast
dat je dood bent.

Hanny Michaelis