Op een bankje in de zon, vandaag, was er iemand die luisterde. Op een bankje in de zon, vandaag, was er iemand die vertelde. Want als je goed luistert dan hoor je ieders verhaal.

Dan weet ik weer dat de omvang van verdriet in deze wereld zo oneindig groot is. Luisteren is het enigste dat we kunnen doen. En luisteren is meer, veel mee dan iemand laten uitspreken. Luisteren is voor mij belangrijker geworden dan raad geven, dan antwoorden klaar hebben. Want die antwoorden zijn er niet. Niet op het waarom? Niet op het hoe-kon-dit- nu-gebeuren?

Luisteren, is meer dan horen wat de ander zegt, het is ook zien wat de ander voelt en meemaakt. Luisteren, is meer dan zelf voelen, het is even mee de diepte ingaan. Dat luisteren vraagt moed en inlevingsvermogen.

Luisteren ook naar kinderen die uiteraard ook voelen zoals wij. Ze zeggen het elke dag mijn kinderen, meestal gewoon letterlijk: ‘ik mis papa zo’. Ik kom soms mensen tegen die schrikken van het feit dat ze daar nog elke dag mee bezig zijn. Ik schrik van hun idee, alsof kinderen zouden vergeten dat ze ooit eens een papa hadden.

Ze vinden momenten, de kinderen, waar ze het even proberen te negeren. Als ze spelen, als ze vrienden om zich heen hebben. Er is niet zoveel verschil met mijn gedrag. Uren kijk ik naar series, zodat ik even in een ander verhaal zit en de realiteit kan verdringen. Ik voel het in heel mijn lijf als het einde van een aflevering nadert, dan komt er weer een zware golf aan, die me terug naar de realiteit dwingt.

Inslapen gaat meestal moeilijk, zowel bij hen als bij mij. Als dan uiteindelijk de slaap je even verlost van het gemis en het verdriet dan gaat de wekker weer veel te snel. Dan roep ik de kinderen op uit een diepe slaap. En dan voelen we weer een golf over ons heen spoelen. Ook vandaag zullen we hem missen moeten.

Ik weet niet zeker of je verdriet kan delen, de omvang blijft hetzelfde. Maar ik denk dat iemand die luistert je even verder helpt. Een moment waarop iemand mee de golven instapt, iemand die even je hand vasthoud. Zoals hij het deed, elke keer als ik verdriet had. Gewoon naast ons staan.

Zo probeer ik letterlijk en figuurlijk af en toe Louise en Tuur hun hand vast te houden, zodat ze misschien recht blijven staan midden in deze storm. En dan antwoord ik ‘ik mis hem ook, ik mis hem ook zo verschrikkelijk hard’. Want een ander antwoord bestaat er niet.

Nele – geschreven 1 jaar en 6 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015