Ik hoorde ooit eens een verhaal, geen idee meer waar, over de dierentuin van Gent.

‘Lang geleden was er een dierentuin, in de omgeving van het Muinkpark. Op een dag werd besloten de dierentuin te sluiten wegens te weinig bezoekers. Maar wat moest er gebeuren met de dieren? Enkelen verhuisden naar Antwerpen, anderen werden gedood om hun pelzen. Tot er alleen nog 1 olifant overbleef. En omdat die zo groot was en niemand wist wat te doen, besloot iemand om het dier in stukken te hakken en op de bbq te leggen. Heel Gent zou toen een stukje olifant geproefd hebben. ‘

Geen idee of het een urban legend is of echt gebeurd. Ik denk wel af en toe aan dat verhaal, als ik alweer eens het gevoel heb dat het teveel wordt. Want zo zeggen ze dat bij ons op het werk. Als je zoveel te doen hebt, zoveel om je hoofd dan moet je de dingen kleiner maken. De olifant in stukken hakken! En stukje per stukje aanpakken.

Vandaag was weer zo een dag. Ik heb het gevoel overspoeld te worden met vragen, problemen en gevoelens. Zorgen over de kinderen, zorgen over mijn schoonbroer en mijn schoonmoeder, … En elke minuscule taak of opdracht lijkt onmogelijk.

Hoe kan ik dit nu alleen aan? Waar ben je, Tas? Kan je even met me meedenken? Kan je even helpen? Torenhoge bergen waar ik niet overheen kan kijken. Ik kijk naar die verschrikkelijk grote olifant, vandaag lukt het niet om stukken te hakken.

Tas, ik mis je!

Nele, geschreven 1 jaar, 3 maanden en 7 dagen na die verschrikkelijke 8ste september 2015