Mijn vader zou het beamen, zo een goede student was ik niet, zeker niet in het middelbaar. Ik had andere interesses dan studeren, … ik was niet eens bezig met mijn toekomst, toen leefde ik in het nu. Pas later kreeg ik dromen over de toekomst, vandaag leef ik in het verleden. Alles wat ik doe, doe ik voor mensen die er niet meer zijn. Alles wat ik voel, voel ik voor dode mensen.

Toch heb ik er wel degelijk iets opgestoken, in dat middelbaar. Ik weet al lang niet meer wie en wanneer ik erover leerde, maar Bertold Brecht bleef hangen. Niet om zijn politieke overtuigingen, maar omwille van zijn stijl. Hij was ervan overtuigd dat toneel een middel was om duidelijk te maken wat verkeerd ging in de echte wereld en dus paste hij een soort vervreemdingstechniek toe. Hij liet de acteurs uit hun rol stappen en commentaar geven op hun eigen rol.

Vervreemding, het woord past me gegoten. En ik pas de techniek van Bertold Brecht elke dag toe, alleen binnenste buiten. Elke morgen sta ik op en maak me klaar voor het toneel. Ik speel mee, als een marionet in een poppenkast. Elke dag ga ik op zoek naar mijn rol in dit verhaal, maar ik snap er niets van. Ik heb geen idee welke rol de juiste is, wat de verwachtingen zijn. Geen idee waar dit stuk over gaat en waar het me naartoe brengt. Wat is de boodschap?

En rondom mij spelen mensen mee. Zouden zij ook toneelspelen, of lijkt dat alleen maar zo. Soms vertel ik mezelf (helemaal in de stijl van Bertold Brecht) dit is geen toneel, maar het echte leven.

Verpletterend, onverstaanbaar, echte leven. Want de vragen blijven dezelfde. Wie ben ik zonder Tas, wie ben ik zonder ouders, wat moet ik hier? Hoe moet ik dit doen? Opvoeden, een huis onderhouden, liefhebben, werken, … Wat is mijn rol? En waar gaat dit naartoe? Ik versta de boodschap niet.

Vervreemding, het woord zit me als gegoten. Misschien had ik het al door op de middelbare school en bleef het aan me kleven.

Nele – eindelijk nog eens geschreven – 1 jaar en 9 maanden na die verschrikkelijke 8ste september 2015.